Vrijdag 15 oktober 2021
Zoals in het vorige deel van dit reisverslag aangegeven gaat het tweede deel van het museum vooral over het leven van de Polen in Siberië waar ze gedwongen naar toe zijn gebracht door de Russen. Naast deportatie kwamen Polen ook terecht in het goelag systeem. In dit systeem van gedwongen arbeid hebben in de jaren ’20 en ’30 van de vorige eeuw meer dan 30 miljoen mensen gezeten. Vaak enkel vanwege de verdenking dat ze tegen de communisten zouden zijn. De onderstaande foto laat zie hoe een barak in de goelag eruit zag.



Op 4 december 1941 werd in Moskou een verklaring getekend tussen de Poolse en de Sovjetregering waarin afgesproken werd om samen te gaan strijden tegen Nazi-Duitsland. Dit was nadat Duitsland de Sovjet-Unie in de loop van 1941 was binnengevallen.



De Polen die zich in Rusland bevonden, namen dan ook vaak dienst in het Poolse leger dat in de Sovjet-Unie was opgericht. Dit leger werd echter niet voldoende uitgerust en het gevolg was dan ook dan onvoorbereide eenheden naar het front gestuurd werden. Dit zorgde voor een conflict waardoor het leger uiteindelijk geëvacueerd werd naar het Midden-Oosten. Vervolgens werd na de breuk met de Poolse regering in 1943 een nieuw Pools leger opgericht dat zich volledig onder controle bevond van de Sovjet-Unie.



In de vitrine op de volgende foto zijn een aantal ID bewijzen te zien van de al eerder genoemde pro-Russische Unie van Poolse Patriotten.



Na het einde van de Tweede Wereldoorlog verschoven de grenzen van Polen op naar het westen. De huizen van veel mensen die gedeporteerd waren naar de Sovjet-Unie lagen daardoor ineens niet meer in Polen maar in de Sovjet-Unie zelf. Ze konden dan wel terug naar Polen maar kwamen ook daar te leven onder een communistische regering waardoor er weinig aandacht was voor hun situatie.



Helemaal onderin het museum bevindt zich in een soort kelder nog een herdenkingsplek voor het Bloedbad van Katyn. In april en mei 1940 werden hier ruim 4400 Poolse officieren vermoord door de Russische geheime dienst. Pas in 1990 is door de Sovjet-Unie erkent dat zij verantwoordelijk waren voor deze massamoord. Op glasplaten staan de namen van alle mensen die hier om het leven zijn gekomen. Midden in de ruimte bevindt zich een vitrine met persoonlijke voorwerpen van de slachtoffers.



Na het uitgebreide bezoek aan het Siberië museum ben ik te voet weer teruggelopen richting het station van Bialystok. Omdat ik nog wat tijd over had, kon ik ook nog een kijkje nemen in het geschiedenis museum van Bialystok. Ook dit museum zit weer in een gebouw waaraan je totaal niet kunt zien dat het er gevestigd is. Je moet het dus weten, want anders zou je er zo voorbij lopen.



In dit kleine museum wordt de geschiedenis van de stad Bialystok in vogelvlucht langsgelopen. Zo is er bijvoorbeeld onderstaande foto te zien van de Sint Rochus kerk, die ik deze ochtend bezocht heb. De foto is gemaakt in 1940 toen dit gedeelte van Polen bezet was door de Sovjets.



Een aantal kamers van het museum staan vooral vol met oude meubels uit de vorige eeuw en het begin van deze eeuw. Helaas stond hier nu niet echt bij uit welke tijdsperiode ze exact kwamen en waar de meubels vandaan komen. Het is leuk om even te zien maar wat nu precies de functie hiervan is in relatie tot de geschiedenis van de stad Bialystok wordt niet duidelijk gemaakt.







In een aparte ruimte wordt de geschiedenis van Bialystok verteld. Dit gebeurd aan de hand van een grote maquette van de stad waarbij steeds het deel in het licht gezet wordt waar het op dat moment over gaat.



Verder doorlopend naar het station van Bialystok kwam ik nog langs deze kerk uit het jaar 1908. De kerk is vernoemd naar Johannes de Doper en gebouwd in Neo Romaanse stijl. De kerk is gestart als een Evangelische kerk en in augustus 1944 overgedragen aan de Rooms Katholieke Kerk.



In de periode 1996 tot 2004 is de kerk grondig gerenoveerd, maar in 2013 heeft een brand flinke schade toegebracht aan de toren van deze kerk.



En ook hier ontbrak een portret van de eerste en tot nu toe enige Poolse Paus natuurlijk niet.



Rond half 6 kwam ik weer aan op het station van Bialystok waar ik rond 6 uur de trein moest hebben richting Warschau. In Polen zijn er een aantal verschillende treinsoorten. De meest luxe treinen zijn Express Intercity treinen. Deze treinen ben ik niet tegengekomen tijdens mijn reizen naar een aantal steden in Polen. Tussen Bialystok en Warschau heb ik gebruik gemaakt van TLK-treinen. Dat is een niveau net onder de intercity treinen van de Poolse spoorwegen.



Hiervoor worden oudere wagons gebruikt die vaak nog treincoupés hebben met een 3 bij 3 indeling. Dan zit je dus met zijn zessen in een treincoupé. Ook zijn deze treinen vaak net wat langzamer dan de intercity treinen. Het verschil heb ik op mijn reis overigens niet echt gemerkt.



Precies op tijd kwam de trein naar Warschau rond zes uur aan op het station van Bialystok. Ongeveer 2,5 uur later was ik rond half 9 stipt op tijd weer in Warschau. De trein stopte hier ongeveer 15 minuten om vervolgens verder te rijden nar Krakow. Vanaf het centraal station was het vervolgens nog maar een paar honderd meter lopen naar mijn hotel.





Het volgende deel van dit reisverslag is te vinden op deze pagina