Donderdag 3 maart 2022
In het Humboldt-Forum was ik inmiddels aangekomen in het gedeelte van het etnologische museum dat gespecialiseerd is op Azië. Sindh is een provincie van Pakistan die sinds het begin van de 8ste eeuw islamitisch is. Dit gebied is bekend om zijn geglazuurde tegels die gebruikt worden voor graven, koepels en portalen van de moskee. In de provincie Sindh was de stad Multan het centrum van dit soort kunstwerken die in de kleuren blauw en wit uitgevoerd werden.



De volgende foto laat een bronzen beeld zien van een dansende Shiva uit de 19de eeuw. De zandloper in zijn handel staat symbool voor het ontstaan van de wereld. Onder de voet van Shiva is een demon te zien die aan hem onderworpen wordt.



Op de onderstaande foto is de uitbeelding te zien van een oasestad in de Taklamakan woestijn. Deze steden waren onderdeel van handelsroutes tussen China en de Middellandse zee, ook wel de zijderoute genoemd. Zijde werd gebruikt als geld omdat het makkelijk te transporteren was. Via de zijderoute kwamen consumentengoederen naar Europa toe. Ook religie, wetenschappelijke ontdekkingen en kunst werden op deze manier uitgewisseld. Uit dit gebied komen ook de oudste gedrukte boeken. Het nadeel van deze route was dat ziektes als de pest zich ook snel konden verspreiden.



Dit soort handelsroutes zorgden ervoor dat het boeddhisme zich rond de 1ste eeuw vanuit India naar het oosten van Azië verspreidde. In grotten waar mensen leefden zijn afbeeldingen te zien uit het vroege leven van Boeddha.



De beelden op de volgende foto waren een onderdeel van een groter geheel. Ze zijn gemaakt van breekbaar materiaal: leemlagen op hout. In de lucht werd alles te drogen gelegd en vervolgens beschilderd met allerlei kleuren. De beelden werden vervolgens met elkaar gecombineerd om zo een groter geheel te krijgen.



Een stuk vloer van de Bezeklik grotten is hieronder te zien. Dit is een complex van boeddhistische grotten uit de 5e tot de 14de eeuw.



Het museum gaat verder met religieuze kunst uit China en Japan. Een voorbeeld van deze kunst is dit kamerscherm uit de Edo tijd (rond 1822) wat uit een zestal panelen bestaat waarop tijgers zijn afgebeeld.



Zoals op de volgende foto te zien is, is het Humboldt Forum erg ruim opgezet. Door de grootte van het gebouw lijkt het er altijd vrij rustig ook al is er een flinke hoeveelheid mensen. Zelfs in maart 2022 toen het museum nog niet compleet was ingericht was alles al niet in één dag te bekijken. Net zoals het Duitse Historische Museum (dat nu helaas grotendeels voor langere tijd gesloten is), is ook dit een museum waar je regelmatig terug kunt komen om elke keer weer iets nieuws te zien.





De voorlaatste foto uit het Aziatische deel van het museum laat een tijdelijke tentoonstelling zien over het gebruik van het schrift in Azië. Hier waren moderne kunstwerken te zien. Voor mij niet echt interessant dus hier ben ik snel doorheen gelopen.



Een verzameling keramiek uit Korea is te zien in een aantal vitrinekasten. Toen de Japanners eind 16de eeuw Korea binnenvielen waren ze zo onder de indruk van de kwaliteit van de keramiek dat ze deze meenamen naar Japan. Het voordeel is ook nog eens dat deze keramiek vrij ongevoelig is voor licht en daardoor permanent tentoongesteld kan worden.



Als laatste foto uit dit deel van het Humboldt Forum nog deze foto van een tuinrots uit het midden van de 17de eeuw. Deze rots komt uit een keizerlijke tuin of een keizerlijk park. Sinds de Tang Dynastie (618 – 906) waren dit soort kalkstenen die vol met gaten zaten een geliefd verzamelobject en dus ook een vast onderdeel van de tuin.



Een bijzonder historisch voorwerp met een link naar Nederland zijn een drietal kisten die door de laatste keizer van Duitsland (Willem II) gebruikt zijn om zijn spullen te vervoeren naar Nederland waar hij in huis Doorn in ballingschap kwam te wonen. In totaal nam hij in 63 wagons zijn huisraad en kunstspullen mee. Het “Berliner Schloss” waarin hij woonde werd voortaan gebruikt door onderzoeksinstituten en musea. Er kwam ook woonruimte voor studenten en een gaarkeuken.



Na dit uitgebreide bezoek aan het Humboldt Forum, wat een prima besteding was van een verder best wel frisse dag, heb ik nog wat gegeten in een van de eetgelegenheden die zich hier bevinden. Hierna ben ik teruggegaan naar het centraal station van Berlijn. Zoals op de volgende foto te zien is, was het daar een enorme drukte van belang.



Nu is het centraal station van Berlijn altijd een erg drukke plek, maar deze dagen had dat helaas een heel treurige reden. Op 24 februari 2022 was Rusland namelijk de Oekraïne binnengevallen. Het gevolg hiervan was een grote stroom vluchtelingen die het land ontvluchtte in de richting van West-Europa. Een van de routes om de Oekraïne uit te komen is via Polen. Vanuit allerlei steden kwamen mensen met de trein aan in de Poolse grensplaats Przemysl. Vandaar uit werd dan een rechtstreekse trein genomen naar de Duitse hoofdstad Berlijn.



Oekraïense vluchtelingen werden door de spoorwegen van de verschillende Europese landen gratis vervoerd. Omdat de mannen achter moesten blijven in de Oekraïne om daar te vechten tegen de Russen kwamen dan ook vooral vrouwen met kinderen aan in Berlijn. Daar stonden vrijwilligers klaar om de mensen op te vangen en te voorzien van de eerste noodzakelijke goederen. Ook waren slaapplekken voor mensen geregeld of konden ze er voor kiezen om verder te reizen naar een bestemming in een ander land in Europa.



Waar vluchtelingen voor veel mensen maar een abstract iets zijn en ook nog eens iets dat zich vooral afspeelt in verre landen, hebben we nu in Europa gewoon te maken met een enorme stroom vluchtelingen uit een ander Europees land. Opvang in de regio, waar veel politici het altijd over hebben, is nu opvang in Europa geworden. Opvang in Nederland en in mijn woonplaats Oosterhout in een deel van het gemeentehuis en een deel van het ziekenhuis. We zijn nu zelf de regio geworden.



Vrijdag 4 maart 2022
Op vrijdag 4 maart ben ik rond half 9 weer met de trein terug vertrokken na een korte vakantie van drie dagen in Berlijn. Op hetzelfde perron waar de avond van te voren de treinen met vluchtelingen aankwamen uit Polen stond nu de Intercity naar Amsterdam te wachten. Alsof er niets gebeurd was en alles weer normaal leek te gaan. Voor de mensen uit de Oekraïne was echter niets nog normaal, want de oorlog zou nog heel lang gaan duren. Waar de Russen dachten het in een paar dagen wel te kunnen afronden, hielden de Oekraïners ondersteund door Westerse hulp stand en slaagden er in de loop van het jaar zelfs in om hele gebieden op de Russen terug te heroveren.