Zondag 28 april 2024
Aan de rand van het “Park an der Ilm” staat het huis waar Franz Liszt in Weimar verbleef. Het is even zoeken omdat het niet erg duidelijk staat aangegeven. Het huis is gratis te bezoeken. Het huis is aan het einde van de 18de eeuw gebouwd als dienstwoning voor de koninklijke kwekerij. Vanaf 1869 kwam Liszt elk jaar naar Weimar en woonde dan in de zomer op de bovenverdieping van dit gebouw. Het huis is voor hem ingericht door de toenmalige groothertogin Sophie.
Op de volgende foto zijn de muzieksalon en de werkkamer van de componist te zien. De piano werd door Liszt gebruikt om zijn leerlingen muziekles te geven. Hij organiseerde als hij in Weimar was in zijn woning regelmatig muzikale bijeenkomsten. De werkkamer gebruikte Liszt voor het schrijven van brieven en het componeren van stukken. Hier hangt ook een portret van Ludwig von Beethoven die hij gedurende zijn hele leven vereerde.
In de voormalige eetkamer staan nu vooral geschenken die Liszt tijdens zijn leven ontvangen heeft. Alle meubels die hier nu staan zijn van de componist geweest.
In een klein kamertje op de bovenverdieping woonde de bediende van Liszt. De huidige inrichting heeft hier niets meer mee te maken. Er staat nu een klein klavier dat Liszt meenam op zijn reizen om muziek op te maken
In het park ligt een Sovjetische begraafplaats. Deze is in de zomer van 1945 gerealiseerd voor soldaten van het Rode leger. Omdat de paden in de omgeving van de begraafplaats onderhanden werden genomen en dus afgesloten waren, was het even zoeken naar een sluipweggetje om toch deze begraafplaats op te kunnen komen.
Op de honderd grafstenen staan de namen van 597 in de oorlog (of later aan de gevolgen van de oorlog gestorven) soldaten van het rode leger. Vanaf 1946 zijn hier geen soldaten meer begraven. Dit gebeurde tot in de jaren ’70 op een grotere begraafplaats in de buurt. In het midden van de begraafplaats staat een herdenkingsmonument.
Aan de rand van het park staat nog een gebouw met een steen ter nagedachtenis van Theodor Neubauer. Dit was een politicus van de communistische partij KPD die tijdens de oorlog in het verzet is gegaan en door de nationaalsocialisten om het leven is gebracht. Hij was lid van het Duitse parlement, van het parlement van de deelstaat Thüringen en onderdeel van de regering van sociaal democraten en communisten in Thüringen in 1923.
De laatste foto van een beeld uit het park laat de Hongaarse dichter Sandor Petofi zien.
Als laatste heb ik deze dag het “Haus am Horn” bezocht dat in de buurt van het park ligt. Dit huis is gebouwd voor de grote Bauhaus tentoonstelling van 1923. Met behulp van dit huis konden de mensen van het Bauhaus laten zien hoe ze het leven op een moderne manier voor zich zagen. Het huis is UNESCO werelderfgoed. Tot 1998 is het als woonhuis gebruikt. Allerlei aanbouwen die in de loop van de tijd zijn gedaan, zijn toen weer afgebroken om het huis weer in de originele staat terug te brengen.
In het huis is de eerste inbouwkeuken van Duitsland te zien. Er was een aparte ruimte waarin groentes die in de tuin verbouwd werden konden worden opgeslagen. Koken was nu mogelijk op gas waardoor er niet meer met hout en kolen gesleept hoefde te worden. In de loop der jaren zijn er ook moderne apparaten zoals een oven in de keuken ingebouwd. De voorraadpotten zijn ook door Bauhaus mensen ontworpen. In het huis staan replica’s. De echte potten zijn in het Bauhaus museum te zien.
De kinderkamer is na de gezamenlijke ruimte, de grootste kamer van het huis. Ook de inrichting van deze kamer is speciaal ontworpen. Omdat niet alle originele meubels er meer zijn, zijn deze vervangen door vereenvoudigde versies die aangeven hoeveel ruimte er hierdoor in beslag genomen werd.
In de slaapkamer die door de vrouw van het huis gebruikt werd, zijn replica’s te zien van een toilettafel en een kast. Deze reconstructies zijn gemaakt aan het eind van de vorige eeuw.
Tussen de slaapkamer van de man en die van de vrouw zit de gezamenlijke badkamer. Een eeuw geleden was een kamer met een douche en badkuip volledig nieuw. Door middel van gas was er heet water voor het wassen beschikbaar. De originele inrichting is niet bewaard gebleven en daarom zit er nu vrij nieuw sanitair in deze kamer.
Ook de slaapkamer van de man was vooral functioneel ingericht met een speciaal ontworpen stoel, bet en tafel. De enige opbergruimte was er in de vorm van een kast. Uitsluitend de leeslamp aan de muur is nog origineel.
De woonkamer was de centrale ruimte van het huis en is een vierkant. Alle andere ruimtes van het huis grenzen aan de woonkamer. In de woonkamer stonden speciaal ontworpen meubels. De meubels die er nu staan zijn replica’s uit de jaren ’70. Als je in Weimar een bezoek aan het Bauhaus museum brengt, moet je ook echt langs het “Haus am Horn” gaan. Als je hier bent, heb je totaal niet het idee dat het hier om een 100 jaar oud gebouw gaat vanwege de moderne uitstraling. Hier zie je pas echt welke invloed Bauhaus gehad heeft op de moderne manier van het bouwen van woningen.
Het “Huis am Horn” is niet erg groot dus in een klein half uur heb je alles wel gezien. Hierna heb ik in het centrum van Weimar nog wat gegeten om daarna weer terug te gaan naar het station. Daar heb ik rond 7 uur weer de trein genomen naar Erfurt. Weimar is een zeer interessante stad. In twee dagen is het mogelijk om veel dingen, maar zeker niet alles te zien.
Het volgende deel van dit reisverslag is te vinden op deze pagina
Aan de rand van het “Park an der Ilm” staat het huis waar Franz Liszt in Weimar verbleef. Het is even zoeken omdat het niet erg duidelijk staat aangegeven. Het huis is gratis te bezoeken. Het huis is aan het einde van de 18de eeuw gebouwd als dienstwoning voor de koninklijke kwekerij. Vanaf 1869 kwam Liszt elk jaar naar Weimar en woonde dan in de zomer op de bovenverdieping van dit gebouw. Het huis is voor hem ingericht door de toenmalige groothertogin Sophie.
Op de volgende foto zijn de muzieksalon en de werkkamer van de componist te zien. De piano werd door Liszt gebruikt om zijn leerlingen muziekles te geven. Hij organiseerde als hij in Weimar was in zijn woning regelmatig muzikale bijeenkomsten. De werkkamer gebruikte Liszt voor het schrijven van brieven en het componeren van stukken. Hier hangt ook een portret van Ludwig von Beethoven die hij gedurende zijn hele leven vereerde.
In de voormalige eetkamer staan nu vooral geschenken die Liszt tijdens zijn leven ontvangen heeft. Alle meubels die hier nu staan zijn van de componist geweest.
In een klein kamertje op de bovenverdieping woonde de bediende van Liszt. De huidige inrichting heeft hier niets meer mee te maken. Er staat nu een klein klavier dat Liszt meenam op zijn reizen om muziek op te maken
In het park ligt een Sovjetische begraafplaats. Deze is in de zomer van 1945 gerealiseerd voor soldaten van het Rode leger. Omdat de paden in de omgeving van de begraafplaats onderhanden werden genomen en dus afgesloten waren, was het even zoeken naar een sluipweggetje om toch deze begraafplaats op te kunnen komen.
Op de honderd grafstenen staan de namen van 597 in de oorlog (of later aan de gevolgen van de oorlog gestorven) soldaten van het rode leger. Vanaf 1946 zijn hier geen soldaten meer begraven. Dit gebeurde tot in de jaren ’70 op een grotere begraafplaats in de buurt. In het midden van de begraafplaats staat een herdenkingsmonument.
Aan de rand van het park staat nog een gebouw met een steen ter nagedachtenis van Theodor Neubauer. Dit was een politicus van de communistische partij KPD die tijdens de oorlog in het verzet is gegaan en door de nationaalsocialisten om het leven is gebracht. Hij was lid van het Duitse parlement, van het parlement van de deelstaat Thüringen en onderdeel van de regering van sociaal democraten en communisten in Thüringen in 1923.
De laatste foto van een beeld uit het park laat de Hongaarse dichter Sandor Petofi zien.
Als laatste heb ik deze dag het “Haus am Horn” bezocht dat in de buurt van het park ligt. Dit huis is gebouwd voor de grote Bauhaus tentoonstelling van 1923. Met behulp van dit huis konden de mensen van het Bauhaus laten zien hoe ze het leven op een moderne manier voor zich zagen. Het huis is UNESCO werelderfgoed. Tot 1998 is het als woonhuis gebruikt. Allerlei aanbouwen die in de loop van de tijd zijn gedaan, zijn toen weer afgebroken om het huis weer in de originele staat terug te brengen.
In het huis is de eerste inbouwkeuken van Duitsland te zien. Er was een aparte ruimte waarin groentes die in de tuin verbouwd werden konden worden opgeslagen. Koken was nu mogelijk op gas waardoor er niet meer met hout en kolen gesleept hoefde te worden. In de loop der jaren zijn er ook moderne apparaten zoals een oven in de keuken ingebouwd. De voorraadpotten zijn ook door Bauhaus mensen ontworpen. In het huis staan replica’s. De echte potten zijn in het Bauhaus museum te zien.
De kinderkamer is na de gezamenlijke ruimte, de grootste kamer van het huis. Ook de inrichting van deze kamer is speciaal ontworpen. Omdat niet alle originele meubels er meer zijn, zijn deze vervangen door vereenvoudigde versies die aangeven hoeveel ruimte er hierdoor in beslag genomen werd.
In de slaapkamer die door de vrouw van het huis gebruikt werd, zijn replica’s te zien van een toilettafel en een kast. Deze reconstructies zijn gemaakt aan het eind van de vorige eeuw.
Tussen de slaapkamer van de man en die van de vrouw zit de gezamenlijke badkamer. Een eeuw geleden was een kamer met een douche en badkuip volledig nieuw. Door middel van gas was er heet water voor het wassen beschikbaar. De originele inrichting is niet bewaard gebleven en daarom zit er nu vrij nieuw sanitair in deze kamer.
Ook de slaapkamer van de man was vooral functioneel ingericht met een speciaal ontworpen stoel, bet en tafel. De enige opbergruimte was er in de vorm van een kast. Uitsluitend de leeslamp aan de muur is nog origineel.
De woonkamer was de centrale ruimte van het huis en is een vierkant. Alle andere ruimtes van het huis grenzen aan de woonkamer. In de woonkamer stonden speciaal ontworpen meubels. De meubels die er nu staan zijn replica’s uit de jaren ’70. Als je in Weimar een bezoek aan het Bauhaus museum brengt, moet je ook echt langs het “Haus am Horn” gaan. Als je hier bent, heb je totaal niet het idee dat het hier om een 100 jaar oud gebouw gaat vanwege de moderne uitstraling. Hier zie je pas echt welke invloed Bauhaus gehad heeft op de moderne manier van het bouwen van woningen.
Het “Huis am Horn” is niet erg groot dus in een klein half uur heb je alles wel gezien. Hierna heb ik in het centrum van Weimar nog wat gegeten om daarna weer terug te gaan naar het station. Daar heb ik rond 7 uur weer de trein genomen naar Erfurt. Weimar is een zeer interessante stad. In twee dagen is het mogelijk om veel dingen, maar zeker niet alles te zien.
Het volgende deel van dit reisverslag is te vinden op deze pagina
Reactie toevoegen